trzy

Andrzej z miną zbitego psa układa równiutko koszulki w mojej szafie, a ja patrzę na niego z niedowierzaniem, bo nadal twierdzę, że go szatan opętał.

-Wrona, naprawdę cię nie wyganiam, ale idź do domu.- nawet się na mnie nie patrzy, tylko opróżnia jedną z półek z moją bielizną, robiąc sobie miejsce na dresy i bokserki.

-Wiesz, że jak się dowie, że tu byłeś, to raczej się nie ucieszy?- to było łagodnie powiedziane, bo moim zdaniem, Marysieńka wpadłaby w szał i jakże udany związek można byłoby tylko ze wspólnych zdjęć wspominać.

-Chciała pojechać w delegację z tym idiotą Patrykiem, proszę bardzo. Nie martw się tak, za tydzień wróci dopiero.- beztrosko wzrusza ramionami, a ja zastanawiam się, czemu świat stanął na głowie i dlaczego Andrzej jest taki głupi.

-Będziesz tutaj koczował?- spytałam głupio, bo on już szukał meczu MU, jednocześnie wyciągając z torby dwa piwa. No dobra, marne przekupstwo, ale podziałało.

Andrzej zazwyczaj katował mnie opowieściami o Marysi, codziennie przychodził do baru po klucze, których zapomniał, bałaganił, nadawał przez telefon Konarskiemu gorzej niż Izka, wyżerał wszystko co się da z lodówki, a do tego narzekał że mu niewygodnie na kanapie. Byłam na skraju wytrzymałości, a minęły dopiero trzy dni.

Dziś jednak bawił się w kucharza, przyrządzając coś tam coś tam, z czego ja zrobiłabym szarą papę, a tak naprawdę było całkiem smaczne, więc musiałam obdarzyć go uśmiechem, ale on udawał że nie widzi, tylko skubał rękaw jego ulubionego, szarego swetra, który mnie się wcale nie podobał.

-Dobra Wrona, a teraz powiesz mi o co chodzi.- siedzieliśmy na kanapie z winem, które Andrzej dosłownie wyczarował znikąd i tak sobie milczeliśmy, a ja zastanawiałam się, kto go w głowę na treningu uderzył, że nagle gotuje, sprząta, mało mówi, nie użala się nad sobą, nie płacze po Marysieńce i nie zakłóca kolejnego wieczoru Konarskiemu.

-O nic. Po prostu chyba jestem zbyt upierdliwy, żeby Maryśka mnie kochała.- nie mogłam się nie roześmiać, bo jego mina była bezbłędna: obrażone dziecko z podstawówki, kiwające się jakby miało chorobę sierocą. Gorzej, że znów muszę odpowiadać na milion durnowatych pytań które doprowadzają do rozstroju nerwowego.

-Nie Andrzej. Nie będziemy dziś rozmawiać o tej twojej durnej babie, którą normalny facet utopiłby w rzece już dawno.- dziwnie jest, bo wypiłam kilka kieliszków i trochę inaczej patrzę na świat, lecz w momencie podejmuję decyzję, że nikt nie będzie mnie katował jakąś pokręconą, miłosną historią, nawet lekko podchmielony Wronko, kiedy ja mam ochotę zapalić i odpocząć.

-Dobra. Wiesz, już mi się znudziło.- cud nad Wisłą, że aż mam ochotę go wyściskać.

Okazuje się, że potrafi nie tylko nawijać o Marysieńce, ale także o filmach, książkach, ciuchach, gotowaniu, rodzinie i Kłosie.

Nagle nadchodzi jednak moment, w którym wszystko zamiera i nawet telewizor sąsiada zamilkł, a ja łapię się na tym, że wpatruję się w Andrzeja z oczekiwaniem i dębieję, gdy widzę że on robi to samo. Nienawidzę momentów, kiedy przez głowę przelatuje mi tysiąc myśli, od odsuń się, nie wdychaj tego cudownego zapachu i idź spać, a jutro każ mu się wynosić, przez nie mogę tego zrobić, on ma Maryśkę, a takie rzeczy są niemoralne, do no po prostu go przeleć, bo jest cholernie seksowny.

-Andrzej.- jego imię ginie gdzieś w kątach salonu, kiedy styka swoje kształtne usta z moimi. Przez chwilę słychać tylko nasze przyśpieszone oddechy, gdy Wronko sięga do guzików mojej koszuli, a ja mu na to z uśmiechem pozwalam. Chyba widać jak szybko bije mi serce, bo Andrzej kładzie tam dłoń, a wzrokiem pożera moje ciało. Wiem, że mam małe cycki, bliznę na brzuchu i mnóstwo niedoskonałości, ale jedno jego spojrzenie sprawia, że czuję się idealna. Popycha mnie, a ja z miękkim plaśnięciem upadam na kanapę, przyduszona ciałem i zapachem Andrzeja i obsypywana milionami pocałunków. Jego usta są wszędzie, zataczają kręgi na brzuchu, przygryzają ucho, muskają obojczyki, pieszczą piersi. Mimowolnie jęczę, a on na chwilę odsuwa się ode mnie, aby spojrzeć wyzywająco mi w oczy, chyba chcąc mnie sprowokować, co mu się udaje. Moje dłonie wędrują do jego rozporka, a ja z niemałym trudem pozbawiam go jeansów, podziwiając przez chwilę długie nogi z umięśnionymi udami.

-Fajne, co?- mruczy mi do ucha, a ja czuję palący ogień w miejscach, gdzie dotyka mnie jego ogromna dłoń; sunie nią od stóp do szyi, omijając najbardziej pożądaną przeze mnie strefę aż do szyi, na której robi malinkę.

-Wrona.- jęczę, a on śmieje się cichutko, tuląc moje nagie ciało do swojego prawie nagiego. Szybkim ruchem zrywam z niego koszulę, której guziki giną gdzieś w puchatym dywanie, ale żadne z nas się tym nie przejmuje. Patrzymy na siebie, podziwiam twarz pełną emocji, których nigdy u niego nie widziałam i utwierdzam się w przekonaniu, że tą noc będę pamiętać do końca życia.

-Gaja.-jego umięśniony tors lekko mnie przydusza, a ja czuję się tak, jakby Andrzej chciał schować mnie przed całym światem, lecz doskonale zdaję sobie sprawę z tego, jak bardzo żałosna jest ta myśl.

-Wronko, nie pieprz, tylko pieprz się ze mną.- falowanie i spadanie, łapanie oddechu, paznokcie wbijane w jego plecy, milion szeptów, na przemian pełnych erotyzmu i czułości, a na koniec dziesięciominutowy orgazm w andrzejowych ramionach; to wszystko było równie piękne, co ulotne. 

________

Andrzej powstały w wyniku kaca pozdrawia, nie zabijajcie.